یکی از ویژگی‌های بارز بیماری آلزایمر، تشکیل توده‌های پروتئینی به نام پلاک‌های آمیلوئیدی در مغز است. این پلاک‌ها باعث تخریب نورون‌ها (سلول‌های عصبی) و مخصوصاً مناطق مهمی از مغز که در حافظه و فرآیندهای شناختی نقش دارند، میشوند. همچنین، تشکیل توده‌های دیگر به نام نوروفیبریلر نیز در ساختار مغز مشاهده میشود که تأثیرات مشابهی بر روی عملکرد عصبی دارند.

پلاک‌های آمیلوئیدی: توده‌های غیرطبیعی از پروتئین آمیلوئید هستند که در مغز افراد مبتلا به بیماری آلزایمر تشکیل میشوند. آمیلوئید یک نوع پروتئین است که در ساختارهای مختلف در بدن وجود دارد، اما وقتی به شکل پلاک‌های غیرمعمول در مغز تجمع میابد، میتواند به تخریب نورون‌ها (سلول‌های عصبی) و عملکرد مغز آسیب برساند.

در بیماران آلزایمر، پروتئین آمیلوئید بطور غیرطبیعی تجمع میابد و پلاک‌های آمیلوئیدی را تشکیل میدهد. این پلاک‌ها میتوانند تا حدی در فرآیند تخریب میلین (لایه‌های حفاظتی عصبی) نقش داشته باشند و تداخل در ارتباطات نورونی ایجاد کنند. این تغییرات به مرور زمان باعث مشکلات شدید حافظه، تفکر و رفتار در افراد مبتلا به آلزایمر میشوند

تاکنون، تحقیقات بسیاری بر روی مکانیسم‌های شکل‌گیری پلاک‌های آمیلوئیدی و راه‌های ممکن برای پیشگیری یا درمان بیماری آلزایمر انجام شده است، اما هنوز درمان موثری برای این بیماری وجود ندارد. اهمیت تشخیص زودرس آلزایمر و شناخت دقیق تر مکانیسم‌های ایجاد پلاک‌های آمیلوئیدی از جمله موضوعات مورد توجه در زمینه تحقیقات پزشکی است.

نوروفیبریل (Neurofibril): تشکیلات پیچیده‌ای گفته میشود که درون سلول‌های عصبی وجود دارند. این ساختارها به شکل رشته‌هایی بلند و نازک از پروتئین‌ها به نام توبولین‌ها تشکیل شده‌اند. نوروفیبریل‌ها در سیتوپلاسم سلول‌های عصبی وجود دارند و نقش مهمی در حفظ ساختار و عملکرد نورون‌ها دارند.